Hallo, Ik schrijf hier omdat ik helemaal kapot ben van het verlies van mijn harige baby. Ik kan het niet geloven, ik kan het niet accepteren en ik voel me zo schuldig. Mijn lieverd was bijna 14 jaar oud. Ik hield onvoorwaardelijk van haar. Nooit echt gezondheidsproblemen gehad, behalve twee en een half jaar geleden, ernstige bloedarmoede, infectie, dat duurde ongeveer twee maanden, ze is verschillende keren opgenomen geweest, ze heeft tientallen onderzoeken gehad, de dierenarts dacht aan een beenmergpunctie toen ze herstelde, zonder dat iemand ons kon vertellen wat ze had. Sindsdien ging alles goed, ze had haar gewoontes wat veranderd, at normaal maar verspreidde haar maaltijden over de dag, terwijl ze er voorheen op af ging, ze was ook minder actief maar dat was normaal voor haar leeftijd werd ons verteld. Toen werd ik zwanger, en met de komst van mijn dochter, trok mijn oude dame zich van mij terug, ze bleef in haar hoekje. En de schuldgevoelens omdat ik minder tijd en aandacht voor haar had begonnen. De laatste tijd kwam ze weer naar me toe om te knuffelen, maar met een baby die veel aandacht nodig heeft, was het natuurlijk minder vaak dan voorheen. Telkens als we sinds haar jonge leeftijd weg waren, bleef ze thuis en kwam er familie om de dag om voor haar te zorgen. Dus toen we afgelopen dinsdag vertrokken, was dat het plan. Maar ik had een voorgevoel, ze was niet zoals gewoonlijk toen we weggingen, ze eiste geen eten, nee, ze bleef op haar stoel zitten. Toch was de dag ervoor alles in orde. En ik zal mezelf altijd verwijten dat ik toch ben gegaan... 2 dagen later kreeg ik nieuws dat alles goed was, dus dat stelde me gerust. En het is 2 dagen daarna dat ik het ergste te horen kreeg. Ik nam dezelfde dag nog een vliegtuig maar het was te laat, ik was er niet voor haar in dat moment, ik heb haar in de steek gelaten en verraden door haar alleen te laten. Ik zal nooit weten wat er is gebeurd, de dierenarts zei me alleen dat ze erg bloedarmoede was, dat het misschien een acute terugval was van haar ziekte. Ik had er moeten zijn, ik had moeten zien dat het niet goed ging, als ik er was geweest had ik gezien dat ze niet meer at, had ik tenminste kunnen proberen haar te redden... Ik ben bang dat ze weg is gegaan denkend dat ik niet van haar hield, ik heb haar alleen gelaten en ik zal me dat mijn hele leven verwijten, ik ben kapot dat ik mijn baby die ik dacht onsterfelijk was heb verloren... Ik weet dat niets haar zal terugbrengen, ook al wil ik het niet geloven, ik moest dit allemaal vertellen dus dank aan degenen die dit hebben gelezen.