Goedenavond, mijn naam is Justine, ik ben 17 jaar en het is vandaag precies 2 maanden geleden dat ik mijn kat verloren ben. Hij was 9 jaar oud en was positief voor FIV (kattenaids), bovendien had hij een longembolie (water in de longen). Het probleem was: ik ging met mijn moeder naar de dierenarts, de dierenarts vertelde ons dat er een kans was om hem te redden, maar dat die heel klein was, dus we hadden de keuze om die kleine kans te grijpen of om hem te laten inslapen, we kozen ervoor om de kleine kans te nemen die we hadden om hem te redden. De volgende dag gingen we naar hem kijken, we zouden moeten beslissen om hem te laten inslapen of om door te gaan met de behandeling maar de dierenarts nam zelf de beslissing om door te gaan met de behandeling, zelfs toen zijn toestand niet verbeterde, hij liet ons niet aan het woord komen. Hij bleef in totaal 4 dagen bij de dierenarts, bij het bezoek aan de praktijk vertelde de dierenarts ons dat ze niet al het water uit zijn longen hadden kunnen halen en dat we hem dus zouden kunnen laten inslapen of proberen al het water uit de longen te halen, maar dat het waarschijnlijk terug zou komen, hij liet ons niet echt de tijd om na te denken en nam mijn kat om hem een laatste punctie te geven.. Diezelfde avond ging mijn vader hem ophalen en toen begon het spijtgevoel. Ik zag mijn kat die moeite had met ademen, zijn toestand begon gedurende 1 week elke dag weer te verslechteren.. We konden hem niet meer laten inslapen vanwege financiële problemen, we hadden al enorm veel uitgegeven aan de hospitalisatie, hem ziende lijden wilden we dus niets liever dan dat hij zou gaan. Echter, hij leek zich vast te willen klampen aan het leven, hij hield stand. Op een ochtend rond 5 uur lag ik in mijn bed en iedereen sliep, ik kon dus niet naar beneden gaan om mijn kat te zien, en plotseling hoor ik mijn kat miauwen onderaan de trap, hij had net zijn laatste adem uitgeblazen.. Ik kan niet stoppen met denken dat hij wilde dat ik bij hem was en ik heb er spijt van dat ik er niet was... Ik heb er spijt van dat ik hem niet heb laten inslapen en dat ik er niet was toen hij stierf.. Ik kan niet rouwen, ik mis hem vreselijk, ik had een ongelooflijke band met mijn kat, ik hield meer van hem dan van wat dan ook..

Hallo,

Ik heb zojuist met emotie uw getuigenis gelezen. Dergelijke situaties zijn moeilijk te hanteren; we worden geconfronteerd met ofwel spijt ofwel wroeging. U hebt het advies van een specialist gevolgd en u hebt uzelf niets te verwijten. Uw dierenarts heeft ongetwijfeld gedacht dat hij hem kon redden. Ik kan u begrijpen, want helaas heb ik mijn prachtige kat van 20 maanden op 29 november vorig jaar verloren. Hij was een beetje sloom en hoestte, ik bracht hem naar mijn dierenarts in de hoop dat een behandeling hem weer energie zou geven. Mijn dierenarts en ikzelf waren verrast door de gevorderde staat van de ziekte, een FIP (Feline Infectieuze Peritonitis), die ik helemaal niet vermoedde. Zijn longen waren ook vol met water. En hij had ook een onzichtbare tumor in zijn buik. Toen de diagnose werd gesteld, was ik verpletterd. Er moest heel snel een beslissing genomen worden, na advies van mijn dierenarts koos ik voor euthanasie. Een daad die me in de grootste nood achterliet. Dus ja, hij is in mijn armen gestorven, ja, zijn lijden is verkort, maar ik zou ook kunnen denken dat we alles hadden kunnen proberen. U hebt dat gedaan en uiteindelijk zijn we op hetzelfde punt beland, we hebben ons baby'tje van liefde verloren. Dus, stop met uzelf te martelen, u hebt gedaan wat u dacht dat het beste voor hem was, en hij wist het. Nu moeten we alleen nog maar denken aan de goede tijden die samen zijn doorgebracht. Ik wens u veel kracht toe en geef uw liefde snel weer aan een ander dier, zelfs als het niet vervangt, het compenseert een beetje.

Chamicalement.