Goedenavond iedereen,

Ik ben gisteren mijn kat verloren die 20 jaar oud was, overleden door "ouderdom". Hij was al enkele dagen ziek, hij bewoog niet meer, was alsof verlamd, reageerde niet meer als we tegen hem praatten, als we probeerden hem op te zetten kon hij niet op zijn poten staan.. Hij had zelfs bloed in zijn mond. Dus toen hij 20 was begrepen we goed dat hij zou sterven, hij was oud.. Dus uit liefde moesten we hem uit zijn lijden verlossen door hem te laten inslapen.

We konden hem niet in deze erbarmelijke staat laten, hij wilde gaan.. Hij liet ons dat duidelijk begrijpen. Ik kan niet stoppen met huilen om zijn vertrek. Hij was 20 jaar oud, ik ben 15 jaar oud, dus hij was er al toen ik geboren werd.. Ik ben met hem opgegroeid.

De vraag die ik me stel, die misschien dom lijkt, wat gebeurt er met een kat na de dood? waakt hij over ons? Gaat hij zich reïncarneren? Zullen we hem ooit weer zien? ik stel me zoveel vragen..

Ik hoop dat waar hij nu is, hij gelukkig is en niet meer lijdt..

Het spijt me zo dat ik de enige was die niet bij hem was toen het slecht met hem ging. Ik was 60 km van hem vandaan, ik kon hem niet bezoeken. Ik heb geen afscheid kunnen nemen..

Bedankt voor uw getuigenis.

Coucou, mijn oprechte deelneming met je kat.

Maar weet je, 20 jaar is een prachtige leeftijd voor een kat! En zoals ik lees, moet hij een heel gelukkig leven bij jou en je familie gehad hebben. Je moet je niet schuldig voelen dat je niet bij zijn laatste dagen was.

Je kat leed en was waarschijnlijk niet meer helemaal bij zijn hoofd. Hij had snel verlichting nodig en ik denk dat hij, ondanks de genegenheid die hij voor jou had, zich niet focuste op jouw afwezigheid. Hij had hulp nodig en dat hebben je naasten voor hem gedaan.

Weet je, het willen zeggen van "vaarwel" is typisch menselijk. Dieren hebben geen besef van "vaarwel"... en om die reden zal je kat je nooit kwalijk nemen dat je er niet was!

En als je erover nadenkt, vind ik het wonderbaarlijk niet bewust te zijn dat je nooit terugkomt, dat het de laatste keer is dat je bepaalde mensen ziet... Je kat hield van je en toen hij ingeslapen werd, ging hij weg met een geruste geest, zonder te denken dat hij jou niet meer zou zien.

Is het omdat er iets is na de dood? Is het omdat dieren en hun zesde zintuig ontegenzeggelijk weten dat het geen afscheid is omdat ze ons van bovenaf gadeslaan? Of is het omdat dieren gewoon van dag tot dag leven, genietend van wat het leven te bieden heeft zonder zich te veel vragen te stellen?

Er zijn veel verschillende overtuigingen over wat er na de dood komt, helaas weet niemand echt wat er met ons gaat gebeuren... Maar misschien is dat maar goed ook, want iedereen kan geloven wat hem goed doet! Sommigen denken dat katten meerdere levens hebben, anderen denken dat zielen reïncarneren of dat geliefde wezens over ons waken...

Hoe dan ook, wat zeker is, is dat je kat niet meer lijdt en dat hij een lang en gelukkig leven heeft gehad waar veel dieren van zouden dromen! En daar kun je trots op zijn en beginnen met je rouwproces in alle rust...

Sterkte Smet, niemand is eeuwig...

Ik hoop dat dit bericht je een beetje troost biedt.

Het spijt me voor jouw kat Smet.

Mijn paard is gisteren gestorven en zijn broer heeft zich vanmorgen doodgelaten omdat hij te verdrietig was om alleen te zijn. Ik huil er nog steeds om. Maar dit is me al vaker overkomen en elke keer vraag ik me af of ik er weer een zal nemen, want ik weet dat ik veel verdriet zal hebben als hij weggaat, maar ik denk dat hij gelukkig zal zijn zolang hij leeft en dat is wat telt voor hen en voor ons. Dus ik hoop dat je weer een dier op deze site zult nemen, zodat hij weer gelukkige dagen kan doormaken en dat wanneer hij sterft hij in vrede zal zijn omdat hij een van de mooiste levens heeft geleefd die een dier kan hopen te hebben. En als je er geen neemt, bedenk dan dat dat dier misschien wel een vreselijk leven zou hebben gehad bij iemand anders.

Veel chatplezier en een mooi leven voor iedereen !!!

In ieder geval is het zeker dat 20 jaar een lang en gelukkig leven is voor een kat. Hij had geen haast om te vertrekken.

Coucou Smet,

 

Je hebt werken over dit onderwerp als dat een troost kan zijn

je kunt eens kijken op amazon.fr zoals " De dieren en het hiernamaals van Kim Sheridan"

Veel sterkte voor jou!

Hallo, helaas ken ik deze situatie maar al te goed! Nadat ik meerdere katten heb verloren door verschillende oorzaken, weet ik dat er weinig anders opzit dan de tijd zijn werk te laten doen... Ik heb zelfs een periode gehad waarin ik me liet gaan. Gelukkig heb ik mezelf weer bij elkaar geraapt. Ik heb een nieuwe kat genomen en heb mezelf verwend. Gezellige avondjes met een lekker bad, kaarsen, muziek, thuisbezorging en een goede romantische film onder de dekens!

Goedenavond Smet,

Ik leef met heel mijn hart mee met uw verdriet door het overlijden van uw kat. Ik ben twee jaar geleden mijn mooie mannetje Cisko van Gailande Ragdoll seal (mijn avatar) in twee dagen tijd verloren, op de leeftijd van twee jaar: acute nierfalen, terwijl hij gesteriliseerd en op een adequaat dieet was. Gelukkig had ik al een andere Ragdoll die net was aangekomen. Dat heeft me geholpen om stand te houden, want ik hield heel veel van Cisko, mooi en zeer geweldig in karakter. Ik mis Cisko enorm; ik denk dat het met de tijd zal vervagen, maar ik zal hem nooit helemaal vergeten.

Het is niet makkelijk om advies te geven. Bewaar de herinnering aan de kat die u verloren heeft, maar sluit de deur niet voor de komst van een andere kat. Maar vooral, maak geen vergelijkingen; elke kat heeft zijn eigen persoonlijkheid, net zoals wij.

Veel sterkte.

Sorry voor je kat die zo lang heeft geleefd!! 20 jaar! Indrukwekkend. Ik weet niet zo goed wat te zeggen om je te troosten ik heb niet echt de woorden :$ , maar ik begrijp helemaal wat je voelt!! maar om te antwoorden op je vraag of je kat over je waakt of dat hij er nog steeds is, nou ja je begrijpt wat ik bedoel! :) Ieder heeft zijn eigen geloof maar ik heb zelf ook vreemde dingen meegemaakt ^^ Als je het mij zomaar vraagt, omdat ik gewend ben aan dit soort verhalen, zou ik je zeggen Ja hij is nog steeds ergens hier ^^ Als hij bij jou thuis is overleden, Ja er is een kans dat je kat over je waakt Het is heel goed mogelijk! Dat is het.

Ik begrijp uw verdriet en uw vragen over uw kat die ergens anders heen is gegaan... Mijn Wendy was nog geen 10 jaar oud, 2 maanden tekort, toen ze ons verliet vanwege een nierfalen dat 3 jaar eerder was ontdekt, terwijl de dierenarts haar slechts 6 maanden had gegeven... Maar we zorgden goed voor haar, want Wendy was bijzonder aanhankelijk... Ik weet dat iedereen dit van zijn favoriete dier kan zeggen, maar als u haar had gekend, zou u het begrijpen vanwege haar blik. Zelfs de heer Poetin zou er misschien dol op zijn geweest! Ze heeft tot het einde gevochten, maar de zorg bij de dierenarts tijdens de laatste week was deze keer niet genoeg. Omdat haar gedrag schijnbaar niet catastrofaal was, zei de dierenarts ons dat we haar konden ophalen... maar zonder infuus verslechterde haar toestand zich zeer snel opnieuw en in nauwelijks 2 dagen tijd is ze heengegaan. Ik vraag me af of ik haar die laatste 2 dagen, die bijzonder zwaar waren en vooral de laatste nacht voordat ze 's ochtends vroeg haar kleine oogjes definitief sloot, had moeten besparen. Ik zeg tegen mezelf dat ze tenminste thuis was, want ze was zo graag in huis in plaats van buiten... Ik vraag me nu af waar ze is en of ze ons misschien ziet... Het is moeilijk om 's avonds thuis te komen zonder haar te zien en we doen nog steeds alsof ze er is door haar naam te noemen... Onze andere katten troosten ons gelukkig, maar het is niet meer helemaal zoals vroeger. We moeten gewoon accepteren en geloven in een hiernamaals, zelfs als we rationeel zijn... Uiteindelijk, als we zoveel gevoelens voor elkaar hebben ondanks onze verschillen, onze levensvormen... is er misschien een verborgen reden voor... Dat is het, ik kan u niet anders adviseren dan erin te geloven... Veel sterkte allemaal

Hallo iedereen,Bedankt voor jullie ontroerende getuigenissen vol liefde. Hoewel we de antwoorden op jullie vragen niet hebben, deelt het team van Zoomalia een blogartikel over dierenrouw, in de hoop dat het jullie kan helpen bij het rouwproces van jullie huisdier en mettertijd jullie lijden kan verlichten. Jullie hebben allemaal gelijk, niets is eeuwig in het leven, zelfs de moeilijkheden en het verdriet niet.https://www.zoomalia.com/blog/article/vivre-deuil-animal-6-conseils.html (kopieer en plak deze url in de Google-zoekbalk).Met hartelijke groeten ♥

Hallo, ik weet dat dit bericht al een tijdje oud is, maar ik ervaar een soortgelijk rouwproces. Deze week is hetgeen waar ik al enkele jaren bang voor was werkelijkheid geworden: het begin van een leven zonder mijn Gaya. Mijn kleine katje was 17 jaar en een paar maanden oud toen ik de moeilijke beslissing moest nemen om haar te laten inslapen. Ik wist al 2 jaar dat er iets niet klopte, dat ze ziek was: ze was aardig mager geworden en het afgelopen jaar snurkte ze veel. Ik koos ervoor om geen dierenarts te raadplegen uit respect voor haar zeer vijandige houding tegenover alle medicatie. Bij de dierenarts werd ze een wild beest en raakte ze ontzettend gestrest. Een simpele bloedafname vereiste een algemene verdoving die erg ingewikkeld was om uit te voeren, behalve door haar in een box te stoppen... Thuis het geven van pillen was net zo gecompliceerd en bijna onmogelijk. Daarom koos ik ervoor om haar dat niet aan te doen tijdens haar laatste levensjaren. Bovendien toonde ze geen tekenen van pijn, ze leefde nog altijd een rustig en gelukkig kattenleven thuis. Haar toestand verslechterde plotseling aan het begin van de week: ze wilde niet meer eten, terwijl voedsel normaal gesproken iets was dat ze altijd vroeg, en ze begon veel te braken. De volgende ochtend, op het eerste uur, besloot ik haar naar de dierenarts te brengen omdat ik duidelijk kon zien dat ze leed. De dierenarts wilde bloed afnemen, ik liet het toe, zelfs al was Gaya het er niet mee eens, maar ze was neergeslagen en verzwakt, dus ze gaf zich uiteindelijk over. De resultaten die we meteen kregen waren catastrofaal: ernstige diabetes, zeer slechte leveranalyse. De dierenarts begon me te praten over injecties ochtend en avond, van bloedsuikercontroles die regelmatig thuis en in het ziekenhuis gedaan moesten worden... Onvoorstelbaar voor mijn Gaya, voor wat ze wilde, voor wie ze was. Ik weigerde de voorgestelde ziekenhuisopname en bracht haar terug naar huis. Mijn partner bleef de hele dag bij haar. De volgende ochtend, om 6 uur, vond ik haar verslagen voor haar waterbak, niet in staat om te drinken. Geconfronteerd met haar kleine rales en miauwen, nam ik de moeilijkste beslissing van mijn leven, die ik wilde dat de dierenarts mij de vorige dag had voorgesteld: euthanasie om haar lijden te verkorten. Ik wilde haar niet in een transportkist stoppen en naar een kille dierenkliniek brengen, met allerlei geuren waar ze niet aan gewend was en die ze altijd had gemeden. Dus heb ik een dierenarts aan huis laten komen (dierenurgenties) en ze viel rustig in slaap, spinnend onder onze strelingen en troostende woorden, liggend voor haar bakje, omringd door vertrouwde geuren. Ik heb er geen spijt van dat ik voor euthanasie heb gekozen, omdat het een verlossing was voor haar, ze leed slechts 24 uur: ik betreur het dat ik niet de moed had om het de vorige dag te vragen, maar ik wilde haar een kans geven om te herstellen. Ze laat een enorme leegte achter in mijn leven: dat was mijn baby. We hebben elkaar meer dan 17 jaar geleden gekozen, ze heeft me gevolgd waar ik ook ging, ze was de meest trouwe aanwezigheid in mijn leven. Ik weet dat haar leven gelukkig is geweest, dat ze heel veel liefde heeft gekregen. Mijn god, het leven zal moeilijk zijn zonder haar!