De voortplanting van de duif
In de natuur of in een stedelijke omgeving leeft de duif gemiddeld 3 tot 6 jaar. Met de mens, en altijd toegang hebbend tot water, voedsel en een onderkomen (een volière), kan de levensverwachting van de tamme duif oplopen tot 15 jaar. Deze vogels uit de familie van de Columbidae omvatten de rotsduif columba livia of geslacht columba, de houtduif, de klokkenduif... Reisduiven werden in de negentiende eeuw zeer gebruikt om in alle discretie met medewerkers te communiceren zonder door de vijand betrapt te worden. Ze werden ingezet in een oorlogscontext, maar ook om liefdesbrieven te sturen of een vlam te verklaren.
Inhoudsopgave :
- Duif en voortplanting
- Het nestelen
- De voeding
- Het ringen
Duif en voortplanting
Het seksueel dimorfisme is vrijwel onbestaande, het vrouwtje is over het algemeen iets kleiner en slanker dan het mannetje. De eenvoudigste manier om het geslacht te bepalen, is het gedrag te observeren.
Tijdens de balts en zelfs na het vormen van het paar, neemt het mannetje een typische houding aan: hij zwelt de nek op, tilt de iriserende veren een beetje op, beweegt ritmisch van boven naar beneden, draait rond zichzelf en produceert een specifiek geluid.
Eenmaal het paar gevormd is, wrijven ze hun wangen tegen elkaar en tonen erg tedere houdingen. Ze zijn monogaam, hun band duurt levenslang, en eindigt alleen met de dood van één van de twee. Alleen in dit geval beslist de overlevende om al dan niet een nieuwe partner te zoeken.
Tijdens de paring houden de duiven elkaar bij de snavel en buigen hun nek naar beide kanten meerdere malen, totdat het vrouwtje hurkt om bevrucht te worden door het mannetje. In staat om zich al op de leeftijd van vijf tot zes maanden te reproduceren, hebben de vrouwtjes een continue ovulatie (ongeveer eenmaal per maand); ze hebben dus de neiging om bijna onophoudelijk te broeden.
Het nestelen
De duiven bouwen een nest met takjes, waarin het vrouwtje twee witte eieren legt. Gedurende 17-18 dagen wisselen het mannetje en het vrouwtje elkaar regelmatig af voor het broeden, tot het uitkomen.
Als de ouders vaststellen dat één van hun kleintjes niet leeft of dat de bevruchting niet heeft plaatsgevonden, zullen ze de nutteloos geworden eieren verwijderen en opnieuw paren zonder te wachten.
De eieren worden met twee tot drie dagen verschil gelegd, maar zullen samen worden uitgebroed, om geboortes met tussenpozen te voorkomen, wat een probleem zou opleveren voor de duiven bij de opvoeding van hun jongen.
In geval van de dood van het mannetje, zal het vrouwtje doorgaan met broeden en de jongen grootbrengen, maar als het tegenovergestelde zou gebeuren, zou het mannetje de eieren slechts enkele dagen uitbroeden, alvorens het nest definitief te verlaten.
De jonge duiven worden geboren met een roze huid voorzien van een licht dons van gele kleur, hebben de ogen gesloten en een lange en grote zachte snavel. Het gewicht van een pasgeboren duif is ongeveer 20 g en zal na een maand 500 g bereiken.
Naarmate de dagen vorderen, wordt het gele dons dichter en beginnen tijdens de eerste levensweek de veren te groeien, door het dons te verdrijven, dat onder geen beding mag worden verwijderd.
De voeding
Gedurende de eerste dagen worden de jonge duiven uitsluitend gevoed met een witachtige en vloeibare substantie, die geleidelijk steeds meer romig wordt, gevormd door het slijmvlies van de krop, die "kropmelk" of "duivenmelk" wordt genoemd. Zeer rijk aan eiwitten en vetten, is het daarom zeer voedzaam, waardoor de duivenkuikens hun geboortegewicht kunnen verdubbelen in slechts 48 uur.
Na 7-10 dagen neemt de productie van kropmelk af en wordt de voeding van de duivenkuikens aangevuld met deels verteerde granen en peulvruchten, gemengd met water. Meestal is het het mannetje die de voorverteerde zaden in de bek van het vrouwtje overdraagt, die ze mengt met de juiste hoeveelheid kropmelk of water, afhankelijk van de behoefte.
Rond de leeftijd van 25 dagen zijn de veren bijna definitief, en de pasgeborenen zijn bijna klaar om uit te vliegen (rond de 30 dagen).
In gevangenschap moeten de duivenkuikens niet op dezelfde manier gevoed worden als andere vogels: men mag geen grote injectiespuit gebruiken en diep naar binnen duwen, noch het voedsel in hun bek dwingen. Men moet weten dat het de duivenkuiken is die zijn bek in de mond van de ouders duwt: als men koste wat kost wil dat hij zijn bek opent, zal zijn reactie zijn om de bek heel strak te sluiten.
Hier zijn de juiste methoden om de kleintjes zonder stress te voeden. Gezien de bijzondere manier van voeden, is het dus noodzakelijk om de bek van de ouders na te bootsen en het voedsel moet romig en licht warm zijn, zoals voor een menselijke baby. Een eerste methode bestaat eruit een cilindervormig recipiënt te gebruiken met een diameter van ongeveer 2 cm en aan beide zijden open. Aan één van beide kanten moet het afgesloten worden door een membraan (zoals een stuk stof bijvoorbeeld, vastgemaakt met een elastiek) die flexibel genoeg is zodat de jonge duif zich niet kan bezeren tijdens het eten, en waarin een gat is gemaakt zodat de bek er gemakkelijk doorheen kan. Aan de andere kant doet men het voedsel.
Men moet het cilinder bijna verticaal plaatsen en de snavel van de duivenkuiken voorzichtig richting het gat duwen, om het te laten begrijpen dat daar zijn voedsel zich bevindt.
Er is een ander heel eenvoudig systeem: neem een bepaalde hoeveelheid voedsel in de mond en meng het met het eigen speeksel; neem dan tussen de half geopende lippen de snavel van het duivenkuiken, dat op die manier kan sabbelen.
Het is opmerkelijk dat menselijk speeksel dezelfde enzyme, ptyaline, bevat dat een voorvertering van het voedsel mogelijk maakt, waardoor het geschikter wordt gemaakt voor het delicate spijsverteringssysteem van de kleine.
Het ringen
Deze methode wordt steeds meer gebruikt in veel landen om het gedrag van vogels te bestuderen, hun verplaatsingen te monitoren en de evolutie van de soort te observeren die op alle continenten aanwezig is. Ook erg nuttig om de verdwaalde duif terug te geven aan zijn eigenaar! In Frankrijk moeten duiven verplicht twee ringen dragen, de ene met het registratienummer en de tweede met het adres en/of telefoonnummer van de persoon of firma waartoe de vogel behoort.
