Interview met Nicolas Klein, directeur van het SPA asiel in Capbreton

Opgericht in 2013 door Nicolas Klein en Sandrine Leroy, het SPA Zuidwestkust asiel in Capbreton vangt jaarlijks ongeveer 400 honden op en evenveel katten, om nog maar te zwijgen van een aantal NAC. Het team bestaat uitsluitend uit vrijwilligers, die allemaal een passie voor dieren delen. Te beginnen met de directeur, Nicolas Klein, die ermee ingestemd heeft om de vragen van Zoomalia te beantwoorden.

Welke acties onderneemt u wanneer u een dier opvangt?

Er zijn twee situaties. De eerste is wanneer de hond uit een asiel komt en niet door zijn eigenaren is gebracht. In dat geval nemen wij hem op door hem ter adoptie te stellen zodat hij zichtbaar is voor het publiek. Aanvankelijk weten we niets over het dier. Onze eerste rol is dus om hem te testen, dat wil zeggen om veel tijd met hem door te brengen door hem te hanteren, gehoorzaamheidsoefeningen met hem te doen en hem te laten spelen om zoveel mogelijk informatie over zijn karakter te verkrijgen om mensen zo goed mogelijk te informeren en te zien hoe hij overweg kan met zijn soortgenoten en andere dieren zoals katten. Dit stelt ons in staat om gemakkelijker het type adoptant te vinden dat we zoeken voor deze hond en fouten te voorkomen.

De tweede situatie heeft betrekking op het achterlaten van dieren, wat niet gebruikelijk is. Mensen komen steeds minder vaak naar het asiel om hun honden te geven omdat ze ze meestal buiten zetten. Wanneer ze hun dier om X reden komen achterlaten, laten we ze een vragenlijst invullen om zoveel mogelijk informatie over het dier te krijgen. Vaak vertellen de vorige eigenaren ons niet de hele waarheid over het karakter van hun dier dus moeten we hun verklaringen verifiëren door tests op het dier uit te voeren om geen fouten te maken wanneer we het herplaatsen. Eigenaren kunnen verbergen of het dier een ziekte heeft of bepaalde gedragsproblemen zoals agressie aan de voerbak of tegenover zijn soortgenoten of als hij destructief of een wegloper is. Ons werk is dan ook om het dier te helpen de scheiding van zijn baasjes te verwerken, vooral voor de honden.

Hoe ziet een typische dag van een vrijwilliger in het asiel eruit?

Allereerst is het eerste wat je 's ochtends doet de kennels schoonmaken omdat de dieren daar de nacht doorbrengen: we reinigen hun kennels, vervangen hun dekens als ze vuil zijn, we reinigen de voerbakken, we verversen het water... Terwijl we schoonmaken, brengen we wat tijd met hen door door ze te knuffelen en te aaien. Tegelijkertijd stelt het ons in staat om te zien of ze geen problemen hebben, zoals bijvoorbeeld parasieten. Nadat de schoonmaak is voltooid, besteden we meer tijd aan de dieren, één voor één, door ze te socialiseren, te borstelen en ze uit te laten in een ontspanningsruimte zodat ze zich kunnen uitleven. In de namiddag testen we de dieren, we wandelen met ze en we gaan door met schoonmaken omdat ze regelmatig hun behoefte in de kennels doen. Aan het einde van de middag voeden we ze en dan is de dag voorbij. Tussendoor zijn er de adopties. We bieden de honden aan de adoptanten aan en testen hun omgang met de honden die ze al hebben als dat het geval is.

Heeft u moeite om de dieren die u heeft opgevangen te laten adopteren?

Nee, we hebben niet veel moeite omdat er veel adopties zijn. Natuurlijk zijn er dieren waarbij het wat moeilijker is dan bij anderen maar over het algemeen worden de dieren binnen nul tot zes maanden geadopteerd. Het moeilijkste geval dat we hebben gehad is twee maanden geleden vertrokken en die hadden we net een jaar bij ons in het asiel. Het was onze oudste pensiongast. Maar we slagen er altijd in om ze te laten adopteren. Daarvoor zetten we ons volop in door te communiceren via onze internet site, die veel bekeken wordt, en door veel te delen op Facebook.

Weigert u wel eens adopties?

Ja, we weigeren er veel. Als het profiel van de potentiële adoptant niet overeenkomt met wat we voor de hond hadden vastgesteld of als we oordelen dat de omstandigheden voor het dier niet voldoen aan onze criteria, zal hij niet worden geadopteerd. Wanneer we een dier laten adopteren, is het zodat hij zijn leven zeer goed kan beëindigen, vooral omdat hij soms al ellende heeft meegemaakt. Wanneer mensen komen om een hond te adopteren, brengen we tijd door met de mensen, bekijken hun levensstijl en leefomgeving, en proberen te begrijpen wat ze van een dier verwachten en wat ze ermee willen doen. Op basis daarvan kunnen we criteria vaststellen en de beste match maken met de honden die we in het asiel hebben.

Gebeurt het soms dat sommige dieren niet voor adoptie worden voorgesteld?

Ja, maar dat is echt heel zeldzaam, misschien één geval op honderd. De redenen zijn vaak ofwel een gedragsprobleem, dat wil zeggen agressie jegens mensen, ofwel een ongeneeslijke ziekte. Wanneer een hond aan het einde van zijn leven is vanwege een ongeneeslijke ziekte, wil helaas niemand hem op zich nemen om hem thuis te laten eindigen. Het is triest maar het is wat het is.

De recente verandering in de juridische status van dieren (die door het Burgerlijk Wetboek worden erkend als "levende wezens met gevoeligheid") heeft dat invloed gehad op uw activiteit?

Helemaal niet. Voorlopig zien we geen verschil. Misschien dat er met de tijd een verbetering zal zijn. Dat betekent dat in geval van bewezen mishandeling, we sneller en met meer steun van de overheidsinstanties kunnen ingrijpen. Maar vandaag de dag is dat als vereniging niet het geval. Stichtingen zoals de nationale SPA, de Fondation Brigitte Bardot, de Fondation Assistance aux Animaux of de Association Stéphane Lamart hebben juridische rechten, maar wij niet. Dus wanneer ons een geval van mishandeling gemeld wordt, zijn we genoodzaakt om in te grijpen met de hulp van de ordediensten, die ons meestal niet volgen omdat zij vinden dat ze iets anders te doen hebben.

Welke boodschap wilt u overbrengen naar degenen die een dier willen adopteren?

Een heel eenvoudige boodschap die helaas steeds meer vergeten wordt: een dier is een levend wezen. Het is een uiterst trouwe metgezel, maar je moet er wel veel tijd aan besteden en het niet als een sierobject in de hoek van je tuin laten staan. De hond vraagt veel aandacht van zijn baasje en veel medeplichtigheid en liefde. Hetzelfde geldt voor de kat, ook al hoef je minder met hem te spelen. Het probleem is dat mensen tegenwoordig steeds meer een dier nemen alsof het een consumptiegoed is. Zodra er het kleinste probleempje is, geven ze er de voorkeur aan om het te vervangen dan om ervoor te zorgen.

Heeft u al gevallen van mishandelde dieren meegemaakt?

Ja, helaas gebeurt dat regelmatig. We hebben momenteel een klein hondje dat we vijftien dagen geleden met hulp van de gendarmerie en de veterinaire diensten hebben opgehaald. We konden haar niet aan de lijn krijgen omdat ze zo bang was. Ze kwam aan in skeletachtige staat met overal haaruitval, schurft en etterende eczeem, dus we werken er nog steeds aan om haar in goede staat te brengen. Sindsdien laat ze ons niet meer los. Ze is uit haar kennel ontsnapt om mij op kantoor te vinden. Dus dit beroep heeft een belonende kant.

Chenil Birepoulet - SPA Côte Sud Ouest

Dierenasiel en -pension in Capbreton
Avenue Jean Lartigau
40130 Capbreton

Telefoon: 05.58.41.04.73 

Voor meer informatie bezoek de website van SPA Côte Sud Ouest.

Interview afgenomen door Mathieu Presseq op 25 januari 2016.