Heupdysplasie bij honden: oorzaken, symptomen en behandeling
Tijdens zijn ontwikkeling kan de hond geconfronteerd worden met een afwijking. De heupdysplasie bij honden betreft een misvorming van het gewricht tussen het dijbeen en het bekken. Het is belangrijk om te weten dat het niet aanwezig is bij de geboorte. Het verschijnt tijdens de groei van het dier.
In de eerste weken kan de hond ofwel een misvorming van de botten ontwikkelen, of lijden aan gewrichten met te losse ligamenten. Dit veroorzaakt een slechte passing tussen het hoofd van het dijbeen en het acetabulum (gewrichtsholte) van het bekken. Door de abnormale beweging die de pathologie veroorzaakt en de wrijving, vervormt de holte zich en verdwijnt het kraakbeen langzaam. Artritis wordt meestal op de achtergrond toegevoegd.
Heupdysplasie bij honden: verschillende mogelijke oorzaken
Voornamelijk van genetische oorsprong, treft heupdysplasie bij de hond vaak honden van dezelfde lijn. Dit betekent echter ook niet dat ze er allemaal aan zullen lijden. Niettemin, wanneer een hond heupdysplasie ontwikkelt, vinden we antecedenten in zijn voorgeslacht. Naast de erfelijke factor kunnen verschillende oorzaken en factoren deze afwijking verergeren.
Een ongepaste voeding kan gevolgen hebben. Als de pup een te rijke energie-inname krijgt, kan zijn groei versneld worden. Hierdoor kan hij vatbaar worden voor het ontwikkelen van heupdysplasie. Een overschot aan calcium heeft ook een impact op de groei van de heup. Terwijl hij groeit, verandert het skelet van de pup voortdurend. Het vormt zich en past zich aan zijn evolutie aan. De groei van de heup is dus gevoelig voor deze overschotten en voor een te hoog gewicht. Voeding moet zorgvuldig worden geselecteerd en verantwoordelijk worden gegeven.
Een fysieke activiteit die te intens is, is een andere factor die heupdysplasie bij honden bevordert. Inderdaad, als de groei van het dier nog niet afgerond is en het betrokken is bij ongeschikt oefeningen, kan heupdysplasie eruit voortvloeien.
Bepaalde hondenrassen zijn ook vatbaarder voor het oplopen van heupdysplasie. Dit toont zeker een genetische predispositie aan. De meest getroffen zijn de Duitse herders, Berner sennenhonden, labradors of Sint-Bernards. Rassen die snel groeien en daardoor meer kans hebben om met dit probleem geconfronteerd te worden.
Symptomen gerelateerd aan heupdysplasie bij honden
Verschillende symptomen en tekenen kunnen u op het spoor brengen van de diagnose van heupdysplasie. Allereerst kan een waggelen van het achterlichaam worden opgemerkt. De hond probeert te compenseren door zich op een ongebruikelijke manier staande te houden. Hierdoor gebruikt hij vaker zijn voorpoten en riskeert een verschil in spiermassa tussen het voorste en achterste deel van zijn lichaam.
Wanneer de heupdysplasie al slijtage van de heupbeenderen heeft veroorzaakt, wordt het probleem echt pijnlijk voor de hond. Hij hinkt en toont moeite met normaal bewegen. Rennen, wandelen, springen, een trap beklimmen zijn allemaal acties die moeilijk worden. De hond wordt meer prikkelbaar en zijn humeur is wisselvallig. Hij is moe, beweegt minder en trager en is niet meer enthousiast om te spelen of te eten.
Een verergering van deze afwijking kan leiden tot een verlamming van de achterpoten. Het is erg belangrijk om zijn gedrag te observeren en zijn stamboom te kennen. Men moet in staat zijn zijn voorgeschiedenis te bekijken en te controleren of hij de genen draagt. Zonder te vergeten dat deze afwijking vaak al vanaf jonge leeftijd wordt verklaard, maar ook veel later kan worden ontdekt.
Welke behandelingen voor heupdysplasie bij honden?
Aangezien dysplasie een misvorming tijdens de ontwikkeling is, kan het geleidelijk verergeren. Het is daarom essentieel om het zo vroeg mogelijk te diagnosticeren. Op deze manier kan de pathologie worden tegengegaan. Bij deze afwijking hebben de gewrichten een bandlaxiteit.
Het eerste wat te doen staat, is het beoordelen van deze laxiteit wanneer de pup nog klein is. Dit gebeurt met een röntgenfoto, palpaties en een beoordeling waarbij de risico's van de hond op het ontwikkelen van dysplasie worden geschat.
Chirurgische behandelingen
Als de hond nog jong is, tussen 10 en 20 weken, kan een preventieve chirurgie worden uitgevoerd. De juveniele pubissymphysiodese, die weinig invasief is, bestaat uit het fuseren van bepaalde botten van het schaambeen. Deze operatie is alleen voor zeer jonge pups waarvan de botten nog onrijp zijn. Door deze fusie moeten de osteotomies van het bekken zich zijdelings ontwikkelen en de koppen van de dijbeenderen beter overdekken.
Voor honden tussen 5 en 10 maanden is er de dubbele of driedubbele bekkenosteotomie. Deze operatie wordt uitgevoerd op het dier dat nog geen tekenen van artrose vertoont. Het bestaat uit het breken van het bekkenbeen op meerdere plaatsen. Het bekken wordt vervolgens hervormd zodat de oriëntatie van de gewrichtsholtes wordt gewijzigd en de acetabulums passend de femurs kunnen omsluiten.
Als de hond al ouder is en sterk is aangetast door dysplasie, kan men een heupprothese plaatsen. Hier vervangen implantaten het hoofd van het dijbeen en het acetabulum. De pijnen worden zo geëlimineerd. Deze operatie is echter vrij zwaar en kan alleen worden uitgevoerd als het dier sterk genoeg is om het te ondersteunen. Men moet minimaal 1 jaar wachten voordat men toevlucht neemt en rekenen met een echte revalidatie.
Medicinale oplossingen
Als chirurgie geen optie meer is, kan een medicamenteuze behandeling worden ingesteld. Dankzij anti-inflammatoire middelen, kunnen de pijn gerelateerd aan artrose worden verlicht.
De chondroprotectors, versterken ondertussen het kraakbeen van de gewrichten en remmen de voortgang van de artrose.
Aangepaste levensgewoonten
De levenswijze van het dier moet worden herzien en aangepast. Men moet vooral letten op zijn voeding en zijn gewicht. Overgewicht is niet ideaal voor zijn gewrichten.
Voedingssupplementen zijn ook belangrijk. De omega 3 en 6, bijvoorbeeld aanwezig in zalmolie, zijn zeer goede bondgenoten voor de gewrichten. Een aanvulling van glucosamine kan ook worden gegeven om het kraakbeen te versterken.
Een doordachte fysieke activiteit stelt de hond in staat om zich correct te spieren. Zwemmen is trouwens een zeer goede manier om gewrichtsproblemen te behandelen. In het water, hoeft de hond noch zijn gewicht noch de zwaartekracht te dragen. Hij doet oefeningen en ontwikkelt zijn spieren zonder de gevolgen en de pijn te lijden. Door zijn spierkracht te oefenen, vertraagt de hond het verschijnen van artrose en versterkt zijn gewrichten. Bovendien vermijdt fysieke oefening het risico van overgewicht. Regelmatige rekkingen ontspannen ook de gewrichten en verzachten mogelijke pijnen.
Zo wordt het gebruik van fysiotherapie sterk gewaardeerd in de behandeling van heupdysplasie bij honden. Zonder de proprioceptie te vergeten die toestaat om bewust de achterste ledematen te bewegen tijdens oefeningen. De hond leert hier gebruiken van zijn lichaam op de meest respectvolle manier mogelijk voor zijn afwijking.
Rest ons te herinneren aan het belang van dierenartsbezoeken, vooral als de hond ouder wordt. Een volledige check-up zal regelmatig worden gemaakt en zijn heupen zullen worden gecontroleerd.
Wat te onthouden! De heupdysplasie van de hond kan alle rassen treffen, maar grote honden hebben er een predispositie voor. Het is mogelijk om deze afwijking vroegtijdig te detecteren. In de eerste weken van het leven worden tests uitgevoerd en oplossingen worden ingevoerd. Preventieve chirurgie is een van de beste langetermijnoplossingen. Echter, andere acties zijn mogelijk. Het observeren van uw dier en een dierenarts raadplegen bij de minste twijfel blijven de beste dingen om te doen. Respect voor hem en zijn groei is ook essentieel. Het uiteindelijke doel zal zijn om zijn levensstijl aan te passen aan zijn toestand om hem te versterken en hem maximaal pijn te besparen.
