Duiven en tortelduiven fokken
Duiven en tortelduiven
.jpg "fokken van duiven en tortelduiven")
De vogels van de Columbidae familie zijn bij de bekendste en meest verspreide soorten. Ze wonen in de stad, het platteland en de natuurlijke omgevingen van de wereld, met uitzondering van Antarctica en de droogste gebieden van de Sahara. We noemen ze gewoonlijk duiven, duifjes of tortelduiven, simpelweg volgens de lokale gebruiken, maar elke soort heeft zijn eigen kenmerken.
Alle Columbidae hebben een hoofdzakelijk plantaardige voeding en hun voedsel bestaat voornamelijk uit zaden en granen.
De belangrijkste anatomische verschillen die duiven en tortelduiven onderscheiden zijn de grotere omvang van de eerste en de grotere gratie van de tweede.
Duifjes hebben doorgaans een langgerekter lichaam, een kleiner hoofd, een zwakke snavel en een tamelijk lange staart.
De meeste soorten worden gekweekt voor hun schoonheid en hun specifieke kenmerken, door liefhebbers die hopen prijzen te winnen op tentoonstellingen en wedstrijden; anderen kunnen gekweekt worden als duiven voor menselijke consumptie, en nog anderen in een duiventil maar meestal in een volière of een kooi.
De fokkerij
Al beoefend door de Babyloniërs en de Egyptenaren en zeer wijdverbreid in het oude Griekenland, is de duivenfokkerij ook bloeiend geweest van de Middeleeuwen tot vandaag de dag. Met uitzondering van het fokken van "reisduiven", die dankzij hun scherp oriëntatiegevoel gebruikt werden voor het versturen van berichten, en de zogenoemde "sier" reproductiesoorten, om het verlangen naar originaliteit van kleine groepen mensen te bevredigen, is tegenwoordig het fokken van deze mooie vogelsoort vooral gericht op de vleesproductie, vanwege de hoge vruchtbaarheid en vruchtbaarheid van deze soort.
Bij de vleesduiven zijn de belangrijkste rassen de Witte King en de Texan Pioneer. De fok van deze rassen gebeurt vaak in grote hangaars waar grote kooien worden geplaatst, die de "paren" van dieren zullen huisvesten. Elke kooi bevat doorgaans 16 tot 24 "paren" en is voorzien van een voertrog en een drinkbak in plastic of roestvrij staal, verbonden met een centrale tank waaraan vitaminen en voedingssupplementen zijn toegevoegd. De diepte van de drinkbakken moet minstens 3 cm zijn, omdat de duif, in tegenstelling tot andere vogels, vloeistoffen inslikt door zuigen en niet door zwaartekracht. Naast deze accessoires, is de aanwezigheid van een nest voor het broeden en een volière (een soort kooi die naar buiten is gericht om het welzijn van de vogel te verbeteren) noodzakelijk en onmisbaar. In elke kooi moet een tralies met een septische put worden geplaatst (regelmatig te reinigen) en een bodembedekking van grof zand. Om het verenkleed in uitstekende staat te houden, is het raadzaam om in de kooi waterbakken te plaatsen, voor de toilette van de vogels.
Wanneer de eieren door de vrouwelijke duif zijn gelegd, duurt het ongeveer 18 dagen voordat ze uitkomen. Zowel het vrouwtje als het mannetje zorgen voor het uitkomen en spenen. Wanneer de jongen ongeveer 10-12 dagen oud zijn, worden ze voorzien van een ring, die de identiteit van het identiteitsbewijs van het dier vertegenwoordigt en wordt uitgegeven door de bevoegde autoriteiten. Het stelt ons in staat alle essentiële informatie te kennen, zoals de geboortedatum, het land van herkomst en de plaats van fokkerij. De jonge duiven hebben hun eigen behoeften, dus moeten ze gescheiden worden gehouden van de volwassen exemplaren, bij voorkeur door ze in individuele kooien te plaatsen. Ook de niet-gepaarde volwassenen hebben een eigen ruimte nodig om de paren en de jongeren niet te storen. De duif is een territoriaal dier en zal dus de neiging hebben zijn ruimte te verdedigen tegen elke inbreuk.
De levensverwachting van de duif is erg lang en kan tot 20 jaar oplopen. Het dier moet gevoed worden met granen rijk aan vitaminen en sporenelementen, slakkenhuizen (voor een correcte calciuminname), malse kruiden en scheuten. De volwassen colombo vervelt: hij verandert zijn veren eenmaal per jaar en tijdens deze periode moet hij op een plaats verblijven die noch te vochtig, noch te droog is, om ziek te worden te voorkomen.
